سرطان پروستات چیست؟

بزرگی خوش خیم پروستات یا سرطان پروستات؟
    اندازه پروستات با بالارفتن سن بزرگ می شود بطوری که 90درصد مردان 80 سال به بالادچار بزرگی پروستات و علایم مربوط به آن هستند. این علایم هم مانند علایم سرطان پروستات بوده و به علت فشار آوردن پروستات بزرگ شده به مثانه ایجاد می شوند. این بیماری سرطان محسوب نمی شود ولی اگر شدت علایم زیاد باشد نیاز به درمان پیدا خواهد کرد.
   

علایم سرطان پروستات
    در مراحل اولیه این بیماری ممکن است علایمی مشاهده نشود، اما با گذشت زمان و بزرگ تر شدن تومور بیمار علامتدار خواهد شد. اغلب علایمی که بوسیله سرطان پروستات ایجاد می شوند ناشی از بزرگ شدن پروستات در یک فضای محدود است. این علایم عبارتند از:

    تکرر ادرار خصوصا هنگام شب:
    شروع یا پایان دفع ادرار مشکل:
    فشار کم ادرار یا وقفه هنگام دفع ادرار:
    احساس درد یا سوزش هنگام دفع ادرار:
    مشاهده خون یا ترشحات پروستات در ادرار.
    با پیشرفت بیماری ممکن است علایم دیگری مثل درد ناحیه تحتانی کمر، درد در مفاصل ران و درد نواحی بالایی رانها نیز ایجاد شوند.
    
    
    
    عوامل خطر برای ابتلابه سرطان پروستات
    عوامل خطرزا و مستعد کننده برای سرطان پروستات عمدتا به دو دسته قابل اصلاح و غیرقابل اصلاح تقسیم می شوند. مهم ترین عامل خطری که برای ابتلابه این بیماری وجود دارد بالارفتن سن فرد است که طبعا نمی توان آن را اصلاح کرد. همچنین وجود سابقه خانوادگی از ابتلابه سرطان پروستات نیز ریسک ایجاد این بیماری را 2برابر می کند. به نظر می رسد رژیم غذایی نقش مهمی در ابتلایا پیشگیری از سرطان پروستات بازی می کند چون آمار ابتلابه این سرطان در کشورهایی که غذای اصلی آنها را گوشت و لبنیات پرچرب تشکیل می دهد بیشتر از سایر کشورهاست.
    
    چگونه می توان به وجود سرطان پروستات پی برد؟ و آیا در مراحل اولیه قابل تشخیص است؟
    جامعه سرطان امریکا به مردان توصیه می کند که در صورت داشتن شرایط زیر با پزشک مشورت کنند:
    سن 50 سال یا بیشتر برای مردانی که در معرض خطر متوسط هستند:
    سن 45 سال برای مردانی که در معرض خطر بالای ابتلاقرار دارند:
    سن 40 سالگی برای افرادی که دارای سابقه خانوادگی سرطان پروستات هستند.
    
    همچنین توصیه شده است که مردان برای نخستین بار در سن 40 سالگی اندازه گیری سطح PSA (آنتی ژن اختصاصی پروستات) را انجام دهند و پس از آن طبق صلاحدید پزشک خود آن را تکرار نمایند. سطح PSA خون که یک پروتئین تولید شده به وسیله سلول های پروستات است، در سرطان های پروستات افزایش می یابد. سطح معمول این پروتئین در خون پایین تر از 4 است و اگر به بالاتر از 10 برسد می تواند نشان دهنده وجود سرطان باشد: هرچند که کیست ها یا التهاب یا بزرگی پروستات نیز می توانند باعث این افزایش شوند و بنابراین برای تشخیص قطعی نیاز به آزمایش های بیشتر از جمله نمونه برداری از پروستات وجود خواهد داشت.
    
    
    
    نمونه برداری از پروستات
    اگر معاینات بالینی و آزمایش خون نشانگر وجود یک مشکل در پروستات بودند، نمونه برداری از پروستات توصیه می شود. برای انجام نمونه برداری، سوزنی در راستای دیواره رکتوم (بخش انتهایی روده بزرگ یا راست روده) وارد شده و مجموعه یی از بافت های ریز برداشته شده و مورد آزمایش میکروسکوپی قرار می گیرند. نمونه برداری بهترین راه تشخیص سرطان و پیش بینی این موضوع است که آیا سرطان روند کندی را طی خواهد کرد یا از انواع مهاجم است.
    
    
    
    تصویربرداری از پروستات
    در برخی از بیماران برای تشخیص اینکه آیا سرطان به نواحی اطراف پروستات پخش شده است یا خیر نیاز به انجام آزمایشات اضافه وجود دارد. این آزمایشات می تواند شامل سونوگرافی، سی تی اسکن و یا ام آرآی باشد. اسکن رادیونوکلئید استخوان که شامل تزریق میزان کمی ماده رادیواکتیو است، برای تشخیص اینکه آیا سرطان به استخوانها سرایت کرده یا خیر، کمک کننده است.
    
    مرحله بندی سرطان پروستات
    مرحله بندی به این منظور انجام می شود که به وسیله آن توضیح می دهیم سرطان تا چه حدی منتشر شده است و همچنین برای تصمیم گیری درباره بهترین روش درمان کمک خواهد کرد.
    مرحله 1: تومور کوچک است و فقط پروستات را درگیر کرده است:
    مرحله 2: تومور بزرگ تر شده ولی هنوز درگیری فقط در پروستات است:
    مرحله 3: سرطان در قسمت های خارجی پروستات نیز پخش شده است:
    مرحله 4: سرطان به غده های لنفاوی، اعضای مجاور و بافت هایی مثل مثانه و رکتوم یا اعضای دورتر مثل استخوان و ریه گسترش پیدا کرده است.
    
    
    
    امید به زندگی در مبتلایان به سرطان روده
    خبر خوب درباره سرطان پروستات این است که معمولارشد سرطان پروستات روند کندی دارد و از هر 10 سرطان 9 مورد خیلی زود تشخیص داده می شود. همچنین میزان زنده ماندن 5 ساله بیماران تقریبا صددرصد است حتی اگر سرطان به بافت های مجاور نیز سرایت کرده باشد.
    
    درمان های مورد استفاده در سرطان پروستات تحت نظر داشتن:
    به دلیل میزان خطر پایین این سرطان و رشد کند آن یکی از گزینه های مناسب درمانی در فراد مسن یا دارای مشکلات جدی که خطر جراحی در آنها بالاست استفاده از گزینه مراقبت و انتظار است. این امر به وسیله نمونه برداری، آزمایش PSA دوره یی و امتیازبندی بیماران براساس یک معیار بالینی به نام معیارهای گلیسون انجام می شود. پزشک ممکن است برای بیمار آزمایشات دوره یی درخواست کند. درمان های تهاجمی با اینکه ممکن است عوارضی در پی داشته باشند برای درمان افراد جوان تر یا بیمارانی که دچار بیماری تهاجمی هستند، توصیه می شوند.
    
    جراحی:
    برداشتن پروستات برای از بین بردن سرطان در شرایطی که فقط پروستات درگیر باشد به کار می رود. روش های جدید جراحی با برش های کوچک تری انجام می شود. جراحی ممکن است باعث مختل شدن دفع ادرار و عملکرد جنسی شود، اما به مرور زمان هر دو مشکل برطرف خواهد شد.
    
    
    
    پرتودرمانی:
    استفاده از پرتودرمانی موضعی بعد از جراحی پروستات و در مراحل اولیه درمان سرطان برای از بین بردن سلول های سرطانی قابل استفاده است. این اقدام به از بین بردن درد ناشی از گسترش تومور به استخوان ها نیز کمک می کند. عوارض جانبی این نوع درمان شامل اختلالات نعوظ و مشکلات دفع ادرار و همچنین اسهال است که با پایان پرتودرمانی بهبود می یابند.
    
    
    
    هورمون درمانی:
    هورمون درمانی ممکن است رشد سرطان را متوقف کرده یا باعث کند شدن روند پیشرفت آن شود. اما این درمان تا زمانیکه همراه با نوع دیگری از درمان استفاده نشود، باعث از بین رفتن سرطان نمی شود. قرصهای هورمونی باعث از بین رفتن و توقف تولید تستوسترون و سایر هورمون های مردانه که آندروژن نام دارند، می شوند. عوارض جانبی این درمان شامل رشد بافت سینه، افزایش وزن، گرگرفتگی و ناباروری هستند .
    
    
    
    شیمی درمانی:
    شیمی درمانی سلول های سرطانی را در سراسر بدن از بین می برد. بنابراین از شیمی درمانی برای درمان سرطان هایی که پیشرفته هستند و سرطان هایی که به هورمون درمانی جواب نداده اند استفاده می شود. درمان معمولاشامل داروهای تزریقی وریدی است و طی یک دوره 6-3 ماهه تجویز می شود. از آنجا که شیمی درمانی سلول های طبیعی بدن را که رشد زیادی دارند نیز تحت تاثیر قرار می دهد، بیمار ممکن است دچار ریزش موی شدید و زخم های دهانی شود. سایر عوارض جانبی شامل حالت تهوع، استفراغ و خستگی مفرط می شود.