سی و چهارمین نامه نادر ابراهیمی به همسرش

این سخنی است که در باب دوستی نیز گفته ام بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هر چیز که مورد

 اختلاف ماست بحث کنیم اما نخواهیم که بحث ما را به نقطه مطلقاً واحدی برساند .

سی و چهارمین نامه نادر ابراهیمی به همسرش

  در این راه طولانی _ که ما بی خبریم و چون باد می گذرد _ بگذار

 خرده اختلاف هایمان با هم، باقی بماند خواهش می کنم مخواه که یکی شویم ؛ مطلقاً یکی .

  مخواه که هر چه تو دوست داری ، من همان را ، به همان شدت دوست داشته باشم

  و هر چه من دوست دارم ، به همان گونه ، مورد دوست داشتن تو نیز باشد .

  مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم ، یک ساز را ، یک کتاب را ،

 یک طعم را ، یک رنگ را و یک شیوه نگاه کردن را .

  مخواه که انتخابمان یکی باشد ، سلیقه مان یکی و رویامان یکی .

  همسفر بودن و هم هدف بودن ، ابداً به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست

  و شبیه شدن دال بر کمال نیست بلکه دلیل توقف است .

  شاید اختلاف کلمه خوبی نباشد و مرا نگوید ، شاید تفاوت بهتر از اختلاف باشد ،

  نمی دانم اما به هر حال تک واژه مشکل ما را حل نمی کند . پس بگذار اینطور بگویم :

  عزیز من

  زندگی را تفاوت نظر های ما می سازد و پیش می برد

 نه شباهت هایمان نه از میان رفتن و محو شدن یکی در دیگری ؛

 نه تسلیم بودن ، مطیع بودن ، امر بر شدن و در بست پذیرفتن .

 من زمانی گفته ام : « عشق ، انحلال کامل فردیت است در جمع »

حال نمی خواهم این مفهوم را انکار کنم اما اینجا سخن از عشق نیست ،

سخن از زندگی مشترک است که خمیر مایه آن می تواند عشق باشد

 یا دوست داشتن یا مهر و عطوفت یا ترکیبی از اینها ،

 و در هر حال دو نفرکه سخت و بی حساب عاشق هم اند

 و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است ؛

 واجب نیست که هر دو ، صدای کبک ، درخت نارون ،

 حجاب برفی قله علم کوه ، رنگ سرخ ، بشقاب سفالی را دوست داشته باشند

 آن هم به یک اندازه  .

 اگر چنین حالتی پیش بیاید که البته نمی آید

باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق ، یکی کافیست .

 عشق ، از خود خواهی ها و خود پرستی ها گذشتن است

اما این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست .

 من از عشق زمینی حرف می زنم که ارزش آن در حضور است

 نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری .

 عزیز من

 اگر زاویه دیدمان ، نسبت به چیزی یکی نیست ،

بگذار یکی نباشد ، بگذار فرق داشته باشیم .

 بگذار در عین وحدت ، مستقل باشیم . بخواه که در عین یکی بودن ، یکی نباشیم .

 بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید .

تو نباید سایه کمرنگ من باشی من نباید سایه کمرنگ تو باشم .

 این سخنی است که در باب دوستی نیز گفته ام

 بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هر چیز که مورد

  اختلاف ماست بحث کنیم اما نخواهیم که بحث ما را به نقطه مطلقاً واحدی برساند .

 بحث باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل

چه خاصیت که من ، با همه تفردم ، نباشم و تو باشی

 یا تو با همه تفردت نباشی و همه من باشم ؟!

 اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست

سخن از ذره ذره واقعیت ها و حقیـقـت های عینی و جاری زندگی است . 

  من کامو را به سارتر ترجیح می دهم ، صادقی را بر ساعدی ، باخ را به بتهوون ترجیح می دهم

 و عود را به جملگی سازها ، کوه را به دریا ، دالی را به پیکاسو و شاملو را ، حتی به نیما .

 تو اما ساعدی را دوست تر داری و بالزاک را ، پیانو و سنتور را به عود ترجیح می دهی .

 نه دالی را طالبی نه پیکاسو را ، ون گوگ را به هر دو ترجیح می دهی .

 شاملو را دوست داری اما هرگز نه به قدر سهراب سپهری .

 دریا را دوست داری اما نه دریایی را که باید حسرت زده به آن نگریست . . .

 بیا درباره همه اینها به گفت و گو بنشینیم ، بیا بحث کنیم ! بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم !

 بیا کلنجار برویم اما سر انجام نخواهیم که غلبه کنیم و این غلبه منجر به آن شود که تو نیز

 چون من بیاندیشی یا به عکس .

 مختصری نزدیک شدن بهتر از غرق شدن است . تفاهم ، بهتر از تسلیم شدن است .

 تا زمانی که تو ساعدی را ترجیح می دهی ، و سهراب را درست تا آن زمان ،

 ساعدی و سهراب مرا به تفکر و شناخت ، به زنده بودن و حرکت کردن وادار می کنند .

 اگر تو همه من شوی ، من و تو سهراب را کشته ایم و ساعدی را و بسیاری دیگر را . . .

 عزیز من

 بیا ، حتی ، اختلاف های اساسی و اصولی مان را ، در بسیاری زمینه ها ،

تا آنجا که حس می کنیم شور و حال زندگی می بخشد ،

نه پژمردگی و افسردگی و مرگ ، حفظ کنیم .

 من و تو ، تو و من ، حق داریم در برابر هم قد علم کنیم و حق داریم

 بسیاری از نظرات و عقاید همدیگر را نپذیریم بی آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم .

 گمان می کنم این از جمله آخرین حقوقی است که

 در جهان کنونی برای انسان ها باقی مانده است

 این حق که در خانه خود ، در اتاق خود ، در خلوت خود ،

در باب بسیاری از مسائل منجمله سیاست و آرمان های سیاسی اختلاف نظر داشته باشند .

 عزیز من

 دو نیمه زمانی به راستی یکی می شوند و از دو تنها یک جمع کامل می سازند که بتوانند

 کمبود های هم را جبران کنند نه آنکه عین مطلق هم شوند ، چیزی بر هم مضاف نکنند

  و مسائل خاص و تازه ای را پیش نکشند .

 پس بانو !

 بیا تصمیم بگیریم که هرگز عین هم نشویم .

بیا تصمیم بگیریم که حرکتمان رفتارمان حرف زدنمان و سلیقه مان ،

کاملاً یکی نشود و فرصت بدهیم که خرده اختلاف ها ، و حتی اختلاف های

  اساسی مان باقی بماند و هرگز اختلاف نظر را وسیله تهاجم قرار ندهیم . . .

عزیزم بیا متفاوت باشیم !!