نحوه نمونه گیری و عوامل مداخله کننده در آزمایش کلسیم

سرم، نمونه ارجح می‏باشد. پلاسمای هپارینه نیز ممکن است که مورد استفاده قرار گیرد، اما در این مورد باید مد نظر داشت که محدوده مرجع، مختصری بالاتر از محدوده مرجع سرم می‏باشد. ضد انعقادهای سیترات، اگزالات و EDTA به دلیل تشکیل کمپلکس با کلسیم و خارج ‏کردن آن از محیط عمل، نباید مورد استفاده قرار گیرند. این ضد انعقادها سبب کاهش کلسیم سرم به روش اسپکتروفتومتری می‏شوند. خون ناشتای گرفته شده با کمترین Occlusion وریدی و بدون ورزش قبل از خونگیری ترجیح داده می‏شود. رعایت ناشتا بودن برای انجام آزمایش کلسیم توصیه می‏شود. به عنوان مثال، پس از نوشیدن مقدار زیادی شیر، مقدار کلسیم سرم افزایش می‏یابد. همچنین افزایش تری‏گلیسرید سرم باعث تداخل در اندازه‏گیری سایر موادی که از همان طول موج، جذب نوری دارند می‏گردد؛ از جمله باعث افزایش کلسیم به روش CP (Cresol phetalein) می‏گردد. برای تصحیح اثرات سرم لیپمیک، از بلانک سرم استفاده می‏شود. حتی سرم بلانک هم قادر به حذف کامل همه این تداخل‏ها نمی‏باشد.

باز و بسته ‏کردن مشت و پمپ ‏کردن دست (pumping) در طی نمونه‏گیری سبب افزایش غلظت پتاسیم، لاکتات و فسفر می‏شود. با افزایش لاکتات خون، PH خون کاهش یافته و غلظت کلسیم یونیزه سرم بالا می‏رود.

پلاستیک و شیشه کلسیم را در جریان نگهداری جذب می‏نمایند. پلاسمای هپارینه و ادرار 24 ساعته نیز از سایر نمونه‏های قابل اندازه‏گیری هستند.

کلسیم در دمای 4-2 درجه سانتیگراد به مدت 1 هفته و در دمای 20- درجه سانتیگراد، ماه‏ها پایدار می‏ماند. نمونه ادرار باید قبل از انجام آزمایش کلسیم روی آن، ابتدا به منظور جلوگیری از رسوب مواد معدنی آن، اسیدی شود.

منبع: کتاب بیوشیمی عملی با تکیه بر نکات بالینی- تالیف محمد علی‏محمدی و مراد رستمی